Nie przegap: 5 nowych wystaw w krakowskim MOCAK-u

Zestawienie prac – od dzieł z lat 90. po najnowsze realizacje – ukazuje zarówno rozwój artystyczny, jak i zmianę spojrzenia na świat. Nostalgia, rozumiana jako tęsknota za tym, co minione lub wyobrażone, staje się głównym motywem wystawy. Twórcy budują immersyjne, często oniryczne przestrzenie – od błogich marzeń po niepokojące wizje – oddając atmosferę dzieciństwa i jego zniekształconych przez pamięć obrazów. W ten sposób wystawa staje się opowieścią o współczesnych emocjach, potrzebie bliskości i ucieczce w świat wyobraźni.

Artystka posługuje się różnymi mediami – od malarstwa, rysunku, przez instalacje i wideo, po performance – dobierając formę do analizowanego problemu. Prezentowane w MOCAK-u prace łączy refleksja nad mechanizmami władzy i ich przemijalnością. Tytuł wystawy odnosi się do obrazów i myśli, które – choć ukryte – trwają w nas i domagają się przepracowania. Mytych pokazuje, jak osobiste doświadczenia mogą nabierać uniwersalnego wymiaru i jak sztuka staje się przestrzenią konfrontowania się z niewidocznymi, lecz wciąż działającymi strukturami społecznymi.

Na wystawie Linia najmniejszego oporu są prezentowane prace będące wynikiem zapoczątkowanych w 2005 roku cyklicznych podróży artysty po Ukrainie. Od początku pełnoskalowej napaści Rosji artysta aktywnie wspiera ukraiński opór i udziela się jako wolontariusz. Doświadczenia wojenne związane z działalnością humanitarną twórcy znajdują odzwierciedlenie w jego aktywności artystycznej. Ekspozycja najnowszych prac Knechta, w zgodzie z charakterem jego twórczości, wychodzi poza przestrzeń galerii.

Jego język malarski, medytacyjny i stonowany, opiera się na melancholijnej palecie barw i geometrycznych formach, które wprowadzają w refleksyjny, niemal eschatologiczny nastrój. Motywy słońca, księżyca i czarnego kwadratu – przywołujące Malewicza – nadają pracom wymiar uniwersalnej opowieści o przemijaniu i nieobecności. Tytuły obrazów, często odnoszące się do konkretnych dat i miejsc, podkreślają próbę uchwycenia tego, co zostało utracone – zarówno materialnie, jak i duchowo.

Twórczość drag queen jest efemeryczna – ich kreacje istnieją tylko tymczasowo, w trakcie wykonywania performansu. Marchlak utrwala te ulotne momenty za pomocą fotografii, koncentrując się na procesie tworzenia wizerunku, a nie na samej kulminacji w postaci występu. Artysta podkreśla, że esencja sztuki drag queen leży w transformacyjnym aspekcie ich pracy. Wystawę uzupełniają zdjęcia nawiązujące do ikonografii św. Sebastiana oraz projekcje wideo z wypowiedziami bohaterów projektu, a także film dokumentalny, który stanowi wprowadzenie do twórczości artysty.