Zoom na...miejsce, gdzie powstaje Las i niebo

Dziś do swojego domu i pracowni w pięknej Lanckoronie zaprasza nas twórcza dusza, właścicielka inspirowanej naturą marki Las i niebo – Małgosia Gibas-Grądman. Zwykle w tej rubryce pokazujemy jedynie wnętrza, ale tym razem zoom robimy też na krajobraz za oknem. Dlaczego? Zobaczcie sami!

Autor: Małgorzata Gibas-Grądman

Opublikowano: 01.04.2021

Zdjęcia: Małgorzata Gibas-Grądman

https://www.lasiniebo.pl/en/

Dodaj do ulubionych artykułów Usuń z ulubionych artykułów

Do Lanckorony pierwszy raz przyjechałam aby zrobić zdjęcia i napisać tekst do artykułu „Szlakiem architektury drewnianej – Małopolska” dla gazety Globtroter. Pamiętam drogę – ostre zakręty, piękne pola i zagajniki. Na stromym rynku chaty drewniane jak z bajki, z charakterystycznymi dachami, podcieniami i mieczowaniem. Po studiach zostałam w Krakowie, ale już wtedy bardzo chciałam zamieszkać z daleka od miasta. Szukałam miejsca, w którym mogłabym zapuścić korzenie. Od tego czasu upłynęło paręnaście lat, w czasie których jedną nogą byłam w tym niezwykłym miejscu a drugą w Warszawie. Uwielbiałam ten moment, gdy po kilku godzinach spędzonych w samochodzie, skręca się z Zakopianki na Bielsko i widać charakterystyczny spiczasty wierzchołek Lanckorońskiej Góry – tak zaczyna opowieść o swoim miejscu na ziemi Małgosia.

Na czym polega magia tego miejsca? Wielu ludzi przyciąga tu zabytkowy rynek wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Piękny, jodłowo – świerkowo bukowy las ze ścieżkami spacerowymi. Dla mnie to Beskidy, bliskość miejsc, które znam od dziecka, krajobraz, który kocham od zawsze, a ciągle mam wrażenie, jakby coraz mocniej. To miejsce wołało mnie przez wiele lat. Tęskniłam za nim jak za bliską osobą. Rzuciło na mnie urok. Nie dawało spokoju, aż w końcu dwa lata temu po wielu latach marzeń i przeorganizowaniu życia udało mi się przeprowadzić tutaj na stałe. Wreszcie „wyjść z doniczki” i zacząć zapuszczać korzenie. Rano piję kawę gapiąc się przez okno na drzewa, pagórki, niebo i odczuwam wdzięczność, że mogę tu być. Czuję, że zwolniłam, żyję bardziej uważnie.