Sześć dekad twórczości Gerharda Richtera w Fondation Louis Vuitton

Pierwsze sale (1962–1970) pokazują wczesne zestawienie malarstwa z fotografią. Codzienne motywy prasowe stykają się tu z portretami i cieniami historii Niemiec. Równolegle powstawały eksperymenty ze szkłem i tablicami barwnymi. Lata 70. to czas, gdy Gerhard Richter coraz mocniej podważał samo pojęcie ukazywania rzeczywistości. Pokazuje to m.in. cykl „48 Portraits", czyli rozmyte i chłodne zdystansowane serie, w których celowo ogranicza opowieść i emocje. W latach 1976–1986 rozwija własny język abstrakcji, ale równolegle wraca do portretu, pejzażu i martwej natury, traktując je jako temat do dalszych prób.

W części obejmującej lata 1987–1995 najmocniej wybrzmiewa wątek niemieckiej historii – cykl „October 18, 1977” (wyjątkowo wypożyczony z MoMA). Osobny fragment wystawy zajmują prace na papierze – tworzone seriami i przez długi czas niepublikowane. Lata 90. przynoszą z kolei cykle obrazów o bardziej uporządkowanej konstrukcji oraz kameralne prace malowane na podstawie fotografii, w tym pierwszy autoportret.