Villa Albertine Atelier w Nowym Jorku. Pozłacany wiek we współczesnym wydaniu

Przenosimy się do Payne Whitney Mansion – zabytkowego budynku z pozłacanego wieku, położonego przy Piątej Alei w Nowym Jorku. Kiedyś mieszkała w nim amerykańska poetka Helen Hay Whitney, dziś znajduje się tu Villa Albertine – otwarta w 2021 roku francuska instytucja kultury. Celem jej działalności jest wspieranie współczesnych twórców oraz promocja wymiany kulturowej między Francją a Stanami Zjednoczonymi. W ostatnim czasie piąte piętro rezydencji przeszło spektakularną metamorfozę.

Autor: JS

Opublikowano: 06.11.2024

Zdjęcia: William Jess Laird

https://www.hugotoro.com

Dodaj do ulubionych artykułów Usuń z ulubionych artykułów

Położone na piątym piętrze Villa Albertine Atelier zostało przeznaczone na kameralne kolacje, spotkania oraz małe przyjęcia dla artystów i pisarzy. Rewitalizację przestrzeni powierzono Hugo’owi Toro, francusko-meksykańskiemu architektowi wnętrz, który z wyczuciem połączył historyczny charakter budynku z nowoczesnym wzornictwem.

Pracując nad aranżacją, projektant zainspirował się twórczością dawnej mieszkanki willi, czyli Helen Hay Whitney. Na tapet wziął jej wiersz „My Brook”, w którym pojawia się temat strumyka. Postanowił zbudować narrację przestrzeni wokół wody, w tym lilii wodnych. Ten wdzięczny, roślinny motyw zinterpretował w postaci zielonych płyt, którymi pokrył kominek. Do lilii wodnych nawiązuje także blat stołu, którego elementy o organicznej formie wykonano z burgundzkiego kamienia. Z tymi rozwiązaniami świetnie współgrają dywany, które kształtem i wzorem przypominają kałuże, oraz tapety o nierównej fakturze i kolorystyce, przywodzące na myśl taflę jeziora.

Wyposażenie wykonane na zamówienie harmonijnie łączy się z meblami inspirowanymi stylem art deco, pochodzącymi z kolekcji Mobilier National (francuskiej instytucji, która zarządza manufakturami Gobelins i Beauvais).

Hugo Toro wnętrze wypełnił również głęboką czerwienią i złotem, nawiązując tym samym do pozłacanego wieku, czyli czasów największej świetności budynku. Oprócz architekta istotną rolę w projekcie odegrała konserwatorka Cinzia Pasquali, która odrestaurowała ozdobny sklepiony sufit i podłogę pokrytą terakotowymi płytkami.

Ta rewitalizacja to nie tylko hołd dla dawnej świetności budynku. Przestrzeń pełni dziś funkcję drzwi do przyszłości, w której kultura może – niczym lilie – kwitnąć w nowym, wyjątkowym kontekście.